بسم الله الرحمن الرحیم 

  #یک‌نکته‌ازاین‌معنی

قسمت ششم ، ششم محرم الحرام

« مُصیبَهً ما أعظَمَها وَ أعظَمَ رَزیَّتَها فِی الاِسلامِ وَ فِی جَمیعِ السَّماواتِ وَ الأرضِ ، چه بزرگ است آن مصیبت و چه عظیم است آن عزا در اسلام و در همه ی آسمان ها و زمین »

⬛️  بیرق عزا

◀️  اتفاقی که در کربلا افتاد فی نفسه و بدون در نظر گرفتن آن که امام‌حسین(ع) شهید این دشت بلاست نیز بسیار دردناک و دل سوز است . حتی اگر مصیبت های کربلا برای یک نصرانی هم اتفاق می افتاد دل هر انسان آزاده ای را به درد می آورد . اینکه نزدیک‌ترین خویشاوندانش را بکشند و سر از تن ها جدا کنند و زنان و کودکان آن ها را به اسارت بگیرند و پیکر شهدا را در صحرا رها کنند ... . به قربان امام حسین ... امام حسین بود ، کسی که پیامبر اکرم در وصفی می‌فرماید :« اِنَّ الحُسَیَِ بنَ عَلى فِى السَّماءِ اَکبَرُ مِنه فِى الاَرض ، به طور یقین حسین بن على در آسمان والاتر از زمین است .»[1] حال این دردانه ی حضرت رسول به چه وضع فجیعی به شهادت می‌رسند و الحق که این حدیث پیامبر سزاوار آن خبیثان و اعداء است که می‌فرماید:«مَن عاندهُ ، حَرَّمَ اللهُ عَلَیهِ رایحةُ الجنةِ ، کسى که با او (حسین) عناد ورزد، خداوند رایحه بهشت را بر او حرام گرداند.»[2]

  ◀️  در انتهای عبارت مذکور ، «جَمیعِ السَّماواتِ وَ الأرضِ» آورده شده است. بدین معنا که مصیبت اباعبدالله هم بر فرشتگان و اهالی آسمان ها – که ما اطلاعات زیادی از کم و کیف آن نداریم – سخت و سنگین است و هم بر اهالی زمین از انسان ها گرفته تا حیوانات و نباتات و اشیاء.

◀️  از دیدگاه علمی- دینی نظریه « لا شَیءٌ إلّا مُحیَی ، چیزی نیست مگر زنده » به اثبات رسیده است. تمام این عالم زنده است ، تسبیح گوی خدایند. این آیه مهر تأییدی است بر آن مدعا که خداوند باری تعالی می‌فرماید :« تُسَبِّحُ لَهُ السَّمواتُ السَّبعُ وَ الاَرضُ وَ مَن فِیهِّن وَ اِن مِن شَىءٍ اِلّا یُسَبِّحُ بِحَمدِهِ وَ لكِن لاتَفقَهُونَ تَسبیحَهُم... ، آسمان‌هاى هفتگانه و زمین و هر كس در آن هاست، او را تسبیح می‌گویند و هیچ چیزى نیست مگر آن كه همراه با ستایش تسبیح او می‌گوید ولی شما تسبیح آن ها را نمی‌فهمید.»[3] حال ما تسبیح گفتن آن ها را متوجه نمی شویم دلیل موجهی بر عدم وجود این واقعه نیست. چه بسا برخی عرفا که با استعانت از حدیث امام‌صادق (ع) که می‌فرماید:« اَلسُّجود عَلى تُربَةِ الحُسَينِ عَلَيه‌ِالسَّلام يَخرِقُ الحُجُبَ السَّبع ، سجده بر تربت حسين(ع) حجاب‌هاى هفتگانه را پاره مى‏كند.»[4] از حجاب های ظلمانی عبور کرده اند و گوش جانشان صدای ذکر « سبوحٌ قُدّوس رَبُّنا وَ رَبّ المَلائِکَهِ وَ الرُوحِ» ما سوی الإنسان را شنیده‌باشد.

◀️ احادیث متعددی در باب عزاداری حیوانات وجود دارد که به دو مورد آن اشاره می‌کنم :

1⃣  روایت است که امیرالمؤمنین(ع) فرمود: «پدر و مادرم فداى حسین باد كه در بیرون شهر كوفه كشته خواهد شد، به خدا قسم گویا مى‎بینم كه جانوران بیابان از انواع وحوش بر سر قبر او گردن كشیده و بر او می‎گریند و از شب تا صبح براى او مرثیه می‎خوانند .»[5]

2⃣  « وقتى امام حسین(علیه‎السلام) شهید شد و جسم شریفش بر خاك كربلا افتاد و خون بدنش به روى زمین ریخت مرغى سفید آمد پر و بال خود را به خون آن حضرت آلوده كرد و پرواز نمود و بر شاخه درختى نشست. جماعتى از مرغان را دید كه به دانه و علف و آب مشغول هستند. به آنها گفت واى بر شما به لهو و لعب مشغولید و در طلب دنیا می‎باشید و حال آن كه امام حسین(ع) در زمین كربلا در این هواى گرم به روى زمین افتاده و خون از بدنش جارى گشته. چون مرغان این را شنیدند همگى هم آواز شده به جانب كربلا پرواز كردند و چون رسیدند دیدند حسین (ع) سر بر بدن ندارد بى غسل و كفن بر روى خاك و خاشاك كربلا افتاده‌است. مرغان چون این منظره را دیدند صیحه زده و آغاز به گریه و زارى نمودند و خودشان را بر خون حضرت مالیدند و سر تا پاى خود را خون آلود كرده و هر كدام به جانب شهرى رفتند تا اهل عالم را از این فاجعه آگاهى دهند. آن مرغى كه به مدینه آمد قبر پیغمبر را طواف كرد. قطرات خون از او می‎چكید و می‎گفت:« اَلا قَد َقُتِلَ الحسینُ بِكَربَلا، همانا حسین در کربلا کشته شد.» مرغان دیگر اطراف او جمع شدند و بانگ نوحه برآوردند.»[6]

پی نوشت ها :

1⃣   عیون اخبار الرضا 1/60 و بحار الانوار 36/204

2⃣   بحار الانوار 35/405 و احقاق الحق 9/202

3⃣  سوره الاسراء آیه 44

4⃣  مصباح المتهجد، ص 511/ بحارالانوار، ج 98، ص 135

5⃣   حارث اعور ، کامل الزیاره

6⃣   منتخب از طریق اهل بیت ، شیخ طریحى