برگرفته از خطبه اول نماز جمعه جهرم مورخ99/10/26

« وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ » حجر 99

این آیه شریفه از جمله آیاتی است که اگر آن را بفهمیم و به کار بندیم حقیقتا نسخه ای بسیار جامع برای سعادت دنیا و آخرت است. اگر کسی نصیحت و دستورالعملی مختصر اما جامع بخواهد همین آیه شریفه را می‌توان توصیه نمود. عبادت یعنی بندگی خدا و از بند دیگران رهاشدن.  اطاعت و فرمانبرداری اگر با خضوع و کُرنش همراه باشد بندگی است.  پس هرکسی را خاضعانه اطاعت بکنیم بنده او هستیم، خواه شیطان یا هوای نفس یا اربابی از اربابان قدرت و شهرت و ثروت باشد. پس تمام همّ و غم انسان باید اطاعت توام با خضوع از پروردگاری باشد که او را آفریده و نیازش را می‌داند، نقاط قوت و ضعفش و ظرفیت ها و استعدادهایش را می شناسد، خالق مدبری که خطرات راه را به خوبی می‌داند و درصدد تربیت و رشددادن ماست ، اوست که ما را از هیچ به همه چیز رسانده و سعادتمند میکند پس باید از او اطاعت کرد ولاغیر.... البته گرچه ظاهر این اطاعت، بندگی و خضوع است اما به قول بزرگان در باطن، پادشاهی جهان است. «العبودیة جوهره کنهها الربوبیه»

به ولای تو که گر بنده خویشم خوانی                 از سر خواجگی کون و مکان برخیزم

بنده آنگاه که پیش خدایش سر خم می‌کند سربلند و سرفراز است و این حقیقت بندگی خداست. البته سخت است و مراقبت و مجاهدت می‌خواهد اما تنها نسخه سعادت ما انسانها همین است. این‌که علم چنین می‌گوید و  بعضی روانشناسان حرف دیگری غیر از حرف خدا دارند به طور قطع و یقین اشتباه است. علم همواره در حال کامل شدن وپیشرفت است و هرگز علم کامل وجود ندارد « وَمَا أُوتِيتُم مِّنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِيلًا » و این  وحی است که  تکامل یافته و حرفش عین حقیقت است. به هر حال، بندگی خداوند تا زمانی که یقین به سراغ انسان بیاید باید ادامه داشته باشد و یقین چیزی است که به سراغ انسان می آید نه اینکه شما بخواهید به سراغش بروید تا به او برسید، « حَتَّى يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ » البته بسیاری از مفسرین فرموده اند یقین در اینجا به معنای مرگ است پس تا واپسین لحظات عمر باید با جدیت این بندگی خدا پیگیری شود.

آورده اند که یکی از اولیاء خدا هنگام نماز شام حالت احتضار پیدا کرد، اطرافیان متوجه شدند که به مرگ می‌گوید من و تو هردو از طرف خداوند مأمور و معذوریم، تو باید جان مرا بگیری و من هم باید نماز بگذارم. خدای متعال مهلت داد وآخرین نماز را اقامه کرد و پاها را به طرف قبله دراز کرد و به رحمت ایزدی پیوست. این همان است که حضرت عیسی (ع) فرمود سعی کنید آخرین خشت زندگی را درست بگذارید. همان گونه که خشت اول مهم است باید خشت آخر هم درست گذارده شود. کم نبودند افرادی که بندگی خدا را به جای آوردند اما  نتوانستند آن خشت آخر را درست بگذارند « يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ » عزیز ثروتمندی در همین شهرما در پایان عمر تصمیم گرفت جبران مافات بکند، اما فرزندان مخفیانه تمام اسناد و مدارک مالی را از او دزدیدند و نتوانست کاری انجام دهد و از دنیا رفت. در جای دیگری از قرآن آمده که « حَتَّى أَتَانَا الْيَقِينُ  » اینجا هم باز یقین را مرگ دانسته اند چون از امور یقینی است و در مورد وقوعش شکی وجود ندارد، درحالی که بسیاری از ما به این حقیقت شک داریم. از یک طرف می دانیم میمیریم اما از طرفی هم به گونه‌ای زندگی می‌کنیم که گویی این مرگ برای دیگران است. امام علی بن ابیطالب(ع) می فرمایند: «عجبتُ لمن نسی الموت و هو یری الموت» انسان‌ها جسد مردگان را درتشییع جنازه می بینند و آنها را غسل می دهند اما باز مرگ را فراموش می کنند.

دلیل دیگر که به مرگ یقین گفته می‌شود  این است که در آستانه مرگ چشم حقیقت بین انسان باز می‌شود و پرده ها کنار می رود و همه انسانها چه خوب و چه بد، چه گنهکار و چه مومن به یقین می رسند وحقایق را  بالعیان می بینند و مات و مبهوت می شوند و بعضی می فهمند که یک عمر به بیراهه رفته اند. اینجاست که حالت مستی به انسان دست می‌دهد و از خود بیخود می شود: « وَجَاءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ » به همین خاطر به مرگ، یقین گفته اند.

و احتمال سوم هم این که یقین افراد معمولی در زمان مرگ آن قدر واضح است که قابل مقایسه با حقایق زندگی در دنیا نیست البته حال معصومین، انبیا، اولیاء خدا مانند امام علی (ع) که فرمود: «ما شککتُ فی الحق مذ اریته» و یا «لو کُشف الغطا ما ازددت یقینا» حکایت دیگری دارد. به هر حال یک توصیه ونسخه بسیار خلاصه و کوتاه اما شفابخش و جامع برای سعادت دنیا و آخرت، عمل به همین آیه شریفه ای است که در صدر کلام بیان شد.