برگرفته از خطبه اول نماز جمعه ۲۹ بهمن ماه ۱۴۰۰جهرم
وَعَلى مَرْضَى‌الْمُسْلِمينَ بِالشِّفاءِ وَالرّاحَةِ، وَعَلى مَوْتاهُمْ بِالرَّأفَةِ وَالرَّحْمَةِ ....
در پانزدهمین و شانزدهمین فراز دعای «اللهم ارزقنا توفیق الطاعه» همراه با ولی عصر (عج) برای بیماران و افرادی که به رحمت خدا رفته و دستشان از دار دنیا کوتاه شده دعا نموده و برای هر گروه دوچیز را از خداوند متعال طلب می‌کنیم.
ابتدا برای بیماران درخواست شفا داریم که تنها در دست خداست، «هوالشافی» و ابراهیم خلیل (ع) هم این‌گونه عرض می‌کند که:
«وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ /80 شعراء »
این یکی از اعتقادات دیرین ما مسلمانهاست که شفا فقط به دست خداست. طبیب و دارو و هرآنچه که برای مداوا و شفای بیماران به‌کار گرفته می‌شود همه وسیله هستند.
برخی از حکیمان و طبیبان گذشته، بالای سر خود می‌نوشتند که: «الدواء عندنا والشفاء عندالله» کار ما مداوا و تجویز داروست و شفا تنها به دست خداست.
در تاریخ کشورمان از طبیبی یاد می‌شود که نسخه که می‌داد بیمار خوب می‌شد. پرسیدند تفاوت کارشما با دیگران چیست؟ به خواص جواب داد من رونوشتی از نسخه‌ها را نگه می‌دارم و شبانه در خلوتم یک به یک به خدای متعال نشان می‌دهم و عرض می‌کنم خدایا تشخیص من این دارو بود اما شفا در دست من نیست و گاهی آن قدر اشک می‌ریزم و برای بیمارانم طلب شفا می‌کنم که نسخه‌ها خیس می‌شوند. پس باید برای شفای بیماران دعا کرد.
نکته قابل توجه در این فراز، استفاده حضرت از کلمه مسلمین است که در حقیقت نه تنها برای شیعیان بلکه برای شفای بیماران امت دعا کرده‌اند یعنی ما باید برای اهالی تسنن هم دعا کنیم و از این بالاتر اهل بیت(ع) مانند امام صادق (ع) و امام حسن عسکری (ع) و بزرگان دین از ما خواسته‌اند که حتی در تشییع جنازه آنها حاضر شویم و اگر درهمسایگی ما بودند و مریض شدند به عیادت‌شان برویم.
فرموده‌اند در مساجد و مجامع و نماز جماعت‌هایشان حاضر شوید تا با عمل و رفتار شما به طرف ما اهل بیت(ع) متمایل و هدایت شوند.
و اما کلمه «راحت» که غیر از شفاست نیاز به تأمل دارد. آیا منظور رهایی از چنگال این بیماری است که بعضی همین را مد نظر قرار داده‌اند؟
اما احتمال دیگر این است که خدایا اگر قرار است بیمار بقیه عمرش را با درد و رنج عذاب‌آور این بیماری طی کند هرچه زودتر پایان عمر دنیایی را برسان و او و اطرافیانش را راحت نما و از زجر و ناراحتی خلاص فرما.
« اَللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ اَلرَّاحَةَ عِنْدَ اَلْمَوْتِ»، این درخواست بدی نیست چون واقعا بعضی از زندگی‌ها در کهولت سن که در جابیفتند و زخم بستر بگیرند و بخواهند تروخشک کنند و هوش و حواس هم نداشته باشند بسیار زجر‌آور است.
یک احتمال دیگر هم وجود دارد که راحت به معنای آسودگی و دلخوشی باشد. یعنی خدایا به بیماران امت دوچیز که همان تندرستی و دلخوشی است عنایت فرما نه این که به عنوان مثال بیمار شفا پیدا کند اما بابت بیماری آن قدر هزینه کرده باشد که توان جبران نداشته باشد و آسایش خود و خانواده‌اش از بین برود.
رحمت خدا برگذشتگان ما که این تندرستی و دلخوشی جزو احوالپرسی‌ها و دعاهای مرسوم و روزمره آنها بود و می‌گفتند آنجا خوش است که دل خوش است. لذا حضرت برای بیماران، تندرستی همراه با دلخوشی و آسایش درخواست کرده‌اند.
در فراز شانزده می‌فرماید: خدایا برای کسانی هم که به رحمت خدا رفته‌اند درخواست رأفت و رحمت داریم که بر اساس رحمت عام و گسترده مورد عنایت خداوندی و عطوفت مأموران و فرشتگان قرار بگیرند چون شدیدا نیازمندند. و بعید نیست که آن حضرت رأفت را که خاص و ویژه است برای شیعیانشان و رحمت را برای عموم مسلمین خواسته باشند به هر حال نباید آنها را فراموش کنیم چون سخت محتاج هستند.
امیدواریم خداوند متعال همه بیماران امت اسلامی را خصوصا شیعیان اهل بیت(ع) خصوصا منظورین را شفای عاجل و کامل توام با دلخوشی و آسایش عنایت بفرماید..